Auðlindalandið Ísland

Nokkrar hugleiðingar um veiðar á gulli hafsins og stjórnun á þeim:  Fiskveiðistjórnunarkerfi íslendinga er með þeim bestu í heimi, þó það sé ekki fullkomið. Þannig kerfi er hreinlega ekki hægt að hanna, alltaf verða einhverjir óánægðir, allir vilja eðlilega stærri skerf af dýrmætri auðlindinni sjálfir. 

Helstu gallar fiskveiðistefnu okkar þykja mér vera:  Of litlir möguleikar eru fyrir menn sem vilja veiða á litlum bátum og skipum, of mikil áhersla er á veiðar stórra togara. Ég vil stærri hlut kvótans til minni báta.  Þeirra veiðar fara betur með aflann, þ.e. fiskinn, hann verður verðmætari og jafnvel hægt að senda hann ferskan með flugi á veitingastaði jafnt vestanhafs sem austan, og fá toppverð fyrir hann. 

Einnig vil ég vekja athygli á hversu illa hin stóru togaratroll fara með hafsbotninn, hreinlega rúlla yfir hann svipað og skriðdrekar yfir blómstrandi akra á þurru landi.  Æskilegt að stöðva slíkt verklag togaraskipstjóra. 

Lokaorð mín eru varðandi ESB.  Með samstöðu sinni með Bretum og Hollendingum gegn okkur, að við skildum borga Icesave alveg í topp, voru þeir að reyna að hræða okkur inn í ESB. Hvers vegna ?  Einfalt, þeir vilja aðgang að fiskauðlindinni okkar....og öðrum auðlindum ! 

Við eigum stórkostlega möguleika til raforku-framleiðslu, ekki bara fallvötnin, heldur auk þess jarðvarmann sem nánast er óvirkjaður enn. Við eigum gjöfulustu fiskimið á norðurhveli jarðar, auk Norðmanna og Færeyinga, og nú er bæði Samfylking og Framsókn á harða hlaupum í átt til Brussel, því þeir skilja ekki betur.  Bankahrunið hefur gert þetta lið hrætt, og það heldur að hlýr og notalegur faðmur bíði þeirra í Brussel.  Kjánar, heimurinn er bara bissniss, ESB vill auðlindirnar okkar.

Evrópusinnar, aftur til veruleikans takk !